Hoe kom ik naar het Labyrinth Park (Parc del Laberint)?

Het bekendste park van Barcelona is natuurlijk Park Guëll van Gaudi, het meest gezellige park is wellicht het Parc de la Ciutadella, maar het oudste, meest romantische en waarschijnlijk ook één van de meest onbekende parken van Barcelona is het Parc del Laberint.
De gemeente van Barcelona lijkt echter vastbesloten om het park verborgen te houden voor toeristen, vandaar dat op geen enkele wijze wordt aangegeven hoe je bij het park kunt komen, terwijl dit feitelijk heel simpel is. Binnen 25 minuten ben je vanaf het centraal gelegen Plaça Catalunya namelijk bij het park.

Hierbij de routebeschrijving, die onderweg zowaar een halve kunstroute blijkt te zijn: Je neemt allereest metrolijn 3 (L3, de groene lijn), bijvoorbeeld vanaf Plaça Catalunya, richting Trinitat Nova. Vanaf de halte Catalunya ben je in 15 minuten bij halte Mundet, hier stap je uit en ga je, nadat je de poortjes bent doorgegaan, naar rechts. Volg het bord: “Sortida, Pg. Vall d´Hebrón (muntanya)”

 

Je gaat via de roltrappen naar boven en komt meteen een klein kunstwerk tegen. Dit zal nooit de ultieme kunst-attractie van Barcelona worden, maar het is wel aardig om te weten dat de schepper van dit eigenaardige werk met de naam “Forma 212” Josep Maria Subirachs is. Weinig toeristen weten wie dit is, maar op zijn minst 3 miljoen mensen hebben zijn beelden gezien die je aan de Passie-façade van de Sagrada Familia kunt vinden, en waar de huidige ingang van dit nog in aanbouw zijnde meesterwerk is. Subirachs maakte dit beeld in 1957 op 30-jarige leeftijd, 30 jaar voordat hij de beelden van de Passie-kant ontwierp.

 

 Je loopt nu recht omhoog, met aan je rechterhand de velden van een voetbalschool waar de Barcelona-doelman Valdes nog de kneepjes van het vak geleerd heeft Je komt nu uit op een rotonde waar je wederom een beeld ziet, dit keer met een gezicht waarop via niet geheel gelukte plastische chirurgie een wat donkere neus geplaatst is. Het kunstwerk is het vrijwel laatste werk van de kunstenaar Josep Clara en lijkt enigszins op de Denker van Rodin, niet zo vreemd, want beide kunstenaars kenden elkaar.

Na deze alternatieve denker aanschouwt te hebben ga je naar rechts, langs de slagbomen.  De weg draait naar links en al snel kom je meerdere verkeersborden tegen. Wie denkt dat hier het Laberint Park op staat aangegeven heeft niets begrepen van de bewegwijzering in Barcelona. Ga hier maar gewoon naar rechts richting “Sortida Velodrom”

Je ziet nu allereerst aan je rechterhand een verlaten openlucht zwembad liggen en verderop naar rechts de Olympische wielerbaan, oftewel het Velodrom d’Horta. Aan de linkerkant van het Velodrom zie je een steile trap, deze trap beklim je en je bent nu vlakbij de ingang van het Laberint park. Voordat je het park ingaat kun je op een terrasje wat drinken (als men open is) of aan de linkerkant picknicken als je zelf eten en drinken hebt meegenomen. Voor het Laberint-park moet je entree van iets meer dan 2 euro betalen, behalve op woensdag en zondag, dan mag je gratis naar binnen. Als je de uitgang van het echte doolhof hebt gevonden en het park bezocht hebt kun je nog even stilstaan bij het uitzicht richting Middelandse zee.

Vervolgens kun je rechts langs het Velodrom lopen. Je ziet in het Velodrom blokken steen liggen, dit keer gaat het niet om een onafgemaakt Spaans gebouw, maar om een oefenterrein voor het zeer moeilijke trial fietsen. Als je doorloopt zie je wederom een aantal stenen die doen vermoeden dat het om een verwoest bouwwerk gaat. Niets is echter minder waar, het is opnieuw een kunstwerk, namelijk het Transitable visual poem in three times, van de in Barcelona bekende kunstenaar Joan Brossa die op de Montjuïc-heuvel zelfs een heel park naar zich vernoemd heeft gekregen.

Het gaat hier om een in stukken gebroken A en een complete A. Tussen de beide A’s vind je op de grond allerlei leestekens zoals een komma, vraagteken en een uitroepteken. De meeste Barcelona-bezoekers hebben waarschijnlijk wel eens werk van Brossa gezien, namelijk de letters die gezamenlijk BARCINO vormen vlakbij de hoofdingang van de kathedraal van Barcelona.

Na deze laatste kunstexplosie loop je rechtdoor richting de drukke ringweg. Daar aangekomen loop je naar rechts en kom je al snel weer de metrohalte Mundet tegen, zo kun je weer terug naar het meer bekende en drukkere Barcelona.

 

 

 

Wat is de beste route naar Park Guëll?

Tijdens onze wandeltours en fietstours krijg ik bovenstaande vraag vaak te horen.
En zoals zo vaak in Barcelona zijn er ook meerdere antwoorden goed, het hangt er alleen vanaf op welke manier je vervoerd wilt worden.

Buiten het spitsuur is de makkelijkste manier, maar ook de duurste, de taxi. Als je tijd genoeg hebt en het niet erg vindt om in een volle bus te staan is buslijn 24 een goede optie, je kunt bijvoorbeeld instappen op Plaza Catalunya en uitstappen bij de zij-ingang van het park.

De meeste mensen gaan echter met de metro, met lijn 3 ben je vanaf het centrum in minder dan 10 minuten bij de metrohaltes Lesseps of Vallcarca en vandaar moet je of ruim een kilometer voor een groot gedeelte omhoog lopen (Lesseps) of zo´n 700 meter gedeeltelijk heel stijl omloog lopen (Vallcarca), al is het grootste gedeelte van deze stijging makkelijk met de in de buitenlucht operererende roltrappen te volbrengen.

Sinds kort is er echter een nieuwe metro/wandel-optie, die het minste klimwerk vereist en waarbij je eigenlijk alleen maar op vlakke stukken loopt of afdaalt en derhalve voor veel mensen een uitkomst is. Bovendien kom je door een stukje Barcelona waar het aantal toeristen op een hand te tellen is, wat het voor de mensen die wat anders willen wel zo leuk maakt. Deze route naar Park Guëll is vanaf de metrohalte zo´n 700 meter.

Deze nog redelijk geheime optie heeft te maken met een in 2010 geopende halte van metrolijn 5 (De blauwe lijn) met de lange naam “El Coll La Teixonera”. El Coll is de heuvel die naast El Carmel ligt, waar Park Guëll tegenop is gebouwd. La Teixonera is de arbeiderswijk de tegen El Coll aangebouwd ligt. Vanaf het centrum kun je het best de eerder genoemde (groene) metrolijn 3 nemen, je stapt bij Vall d´Hebron uit en stapt ondergronds over op lijn 5 die in hetzelfde station haar beginhalte heeft.

Je stapt vervolgens bij de eerstvolgende halte "El Coll La Teixonera" uit en je bevindt je dan meteen in de diepste metrohalte van Barcelona en een van de diepste van Europa, ondanks dat deze ver boven de zeespiegel ligt. De uitgangen van de metrohalte liggen namelijk vrijwel bovenop de heuvel El Coll, terwijl de metrolijn 104 meter onder deze uitgangen ligt, je moet dus flink omhoog met de lift.

Volg eerst de uitgang richting Mare de Deu del Coll, stap in de lift en als je deze verlaat ga je richting uitgang Beat Almato. Je komt dan eerst door wat science fiction-achtige roltrapgangen en vervolgens zie je in de verte het licht, namelijk de uitgang van Carrer Beat Almato.


Hieronder volgt de verdere routebeschrijving. Wil je de route ook zien in Google Maps klik dan hier.

Bij de uitgang draai je je om en neem je de roltrap die stijl omhoog gaat. Je hebt nu vrijwel alle stijgingen gehad, zonder dat je echt omhoog hebt hoeven lopen.
Bovenaan de roltrap ga je naar rechts, Carrer Santuari in.
Als snel kom je een kerk tegen aan je rechterhand, na deze kerk ga je naar rechts de Carrer Ceuta in. Je ziet nu 3 straatjes voor je liggen, je moet de middelste nemen, dus niet degene die links naar beneden gaat (Carrer Tirso) en ook niet het verlengde van Carrer Ceuta die links omhoog loopt.
Aan je rechterkant vind je al snel een aantal bankjes van waaraf je uitzicht hebt op Tibidabo, het hoogste punt van Barcelona.

Als je doorloopt kom je op de cami de Can Mora terecht, al is het moeilijk om hier straatnaambordjes te ontwaren. Na circa 5 min lopen gaat de weg flink omhoog, hier ga je naar rechts, op het vlakke gedeelte. (Als je van mooi uitzicht op barcelona wilt genieten loop dan even rechtdoor omhoog en daarna weer terug).
Na circa 200 meter en een lichte afdaling passeer je 2 openstaande metalen deuren. Gefeliciteerd je bent in Park Guëll!

Daal zigzaggend verder af naar beneden langs het indrukwekkende witte huis.

Dit is Casa Trias, samen met het huis van Gaudi (dat trouwens niet door hem zelf ontworpen is) het enige huis dat gebouwd is voor het oorspronkelijke doel, namelijk het bouwen van een woonwijk voor de welgestelden. Gelukkig voor ons is dit plan mislukt en heeft de gemeente er een park van gemaakt.

Als het goed is hoor je het geroesemoes van al degenen die beneden je zich aan het vermaken zijn in het park en die met 99% zekerheid een andere route hebben gevolgd. Als je zigzaggend naar beneden loopt kom je vanzelf bij de hoofdingang en tevens uitgang uit. Vergeet onderweg niet het plein met de slangenbank, de hagedis en andere fraaie bouwwerken zoals het huis van Gaudi te bekijken.

Als je buiten het park staat en de meute volgt richting bus of metro vergeet dan ook niet nog even op de buitenkant van de parkmuur te kijken. Hier zul je zien dat Park Guëll echt met een “k” wordt geschreven en niet als “Parque” (Spaans) of “parc” (Catalaans). Dit is omdat de opdrachtgever inspiratie had opgedaan in Engeland voor dit project en het daarom via de naam ook een Engels tintje wilde geven.

Skiën in de buurt van Barcelona

De combinatie Barcelona en wintersport zullen de meeste mensen niet maken. Maar ondanks de huidige middagtemperatuur van 18 graden in de binnenstad kun je in februari prima skiën of snowboarden op nog geen 2 uur rijden van de hoofdstad van Catalonië.

Aangezien er recentelijk in de Pyreneeën verse sneeuw was gevallen besloot ik 2 dagen geleden maar eens wat oude ski-spullen uit de kast te halen en om half 9 ´s ochtends in de auto te stappen. Zo´n 2 uur later zat ik in de stoeltjeslift van Masella om mij vanaf 1600 meter naar hogere sferen te laten vervoeren.

Masella heeft 72 kilometer aan pistes, waarvan de langste 7 kilometer is. Ik trof goed onderhouden pistes aan, 80 cm sneeuw en een hoogste punt van ruim 2500 meter. Genoeg om een dag relaxed te skiën zonder wachtrijen voor de skiliften. Een raar idee is het als je skiet, om te beseffen dat nog geen 150 kilometer verderop al de eerste toeristen in Barcelona aan het strand liggen.

Opvallend verschil met Oostenrijkse wintersportdorpen is dat er hier geen après-ski is. De barretjes op de pistes en bij het basis-station zijn gedurende de dag goed gevuld, maar er is zeker geen uitbundige stemming, alles staat in het teken van het skiën en snowboarden. Dit alles is natuurlijk logisch als je beseft dat de meeste bezoekers, zoals ik, rond 5 uur in de auto of bus stappen en voor 7 uur ´s avonds weer thuis in Barcelona zijn.
Een ander opvallend punt is dat je vanaf het ski-gebied van Masella naar het nabijgelegen en iets kleinere gebied van La Molina (61 kilometer aan pistes) kunt skiën en ook weer met een cabine-lift terug kunt komen voor 3 Euro per dag extra. Vreemd genoeg wordt hier vrijwel geen reclame voor gemaakt, terwijl beide gebieden bij elkaar ruim 130 kilometer aan pistes hebben, waard om wat meer nadruk op te leggen zou je zeggen.
Meer informatie over beide gebieden kun je vinden op www.masella.com en www.lamolina.cat.

Goedkoop Cava drinken in Barcelona

In het gastronomische paradijs Barcelona kun je wijn en Cava drinken op vele plekken.
Naast het aanbod in de restaurants is er een grote verscheidenheid aan wijn- en Cavabarren en zelfs wijnrestaurants. Van luxe en strak uitziende gelegenheden zoals Monvinic en de wijnbar van Torres op Passeig de Gracia, tot kleine, vaak in volksbuurten verstopte, barretjes waar men wijn direct uit grote wijnvaten schenkt of waar men de "eigen" Cava verkoopt.
Een bijzonder voorbeeld van laatstgenoemde is Can Paixano, oftewel La Xampanyeria zoals het in de volksmond heet. Een naam die nog uit de tijd komt dat Cava nog Spaanse Champagne genoemd mocht worden.

La Xampanyeria is een bizarre gelegenheid waar je rond 2 uur ´s middags op een doordeweekse dag een uiterst gevarieerd publiek aantreft. Broederlijk naast elkaar staan hier lunchende arbeiders van de plantsoenendienst en gepensioneerde lokale oudjes tot verbijsterde (veelal Amerikaanse) toeristen. Dat deze laatsten verbijsterd zijn is begrijpelijk. De lokatie is om te beginnen al curieus, in een vervallen straatje waar je rond lunchtijd alleen maar met rolluiken afgesloten winkels vindt met halverwege deze pijpenla.


Maximaal 45 mensen kunnen naar binnen, en dit blijkt exclusief de 5 barmannen te zijn die continu druk in de weer zijn om alle broodjes razendsnel klaar te maken en de Cava-flessen aan de lopende band te openen. De glazen Cava kun je direct aan de bar bestellen (enige assertiviteit is vereist). Men heeft van Brut (droog) tot zoet en verder nog de zeer populaire Cava Rosado (Rosé), vanaf 0,85 tot 1,20 Euro per glas. Wat de meeste gasten doen is een fles bestellen, te koop aan de bar van 4,10 tot 5,95 Euro. Enige bijkomende voorwaarde is dat je ook een van de broodjes moet kopen, op een lege maag kun je natuurlijk geen cava drinken.

Het bestellen van flessen aan de bar kan trouwens slechts tot 5 uur ´s middags, daarna kan je alleen nog maar per glas bestellen, al mag je nog wel in het piepkleine winkelgedeelte een fles kopen (nog goedkoper dan aan de bar) en die elders opdrinken.
La Xampanyeria is open vanaf 9 uur ´s ochtends tot half 11 's avonds. Zondags gesloten.
Het adres is Carrer de la Reina Cristina, 7. Dit ligt tussen El Born, Barceloneta en Port Vell (de oude haven) in.

FC Barcelona - Real Sociedad, Messi en Alves maken een hele verdediging gek

Ik kon weer eens een wedstrijd van de FC Barcelona meepikken, wat zeker de laatste tijd absoluut geen straf is.
Na de 2-0 ruststand kreeg ik een soort voorgevoel dat er iets bijzonders te gebeuren stond en ik besloot mijn camera erbij te pakken.
Hieronder het resultaat, waarbij je vanaf de aftrap gedurende een minuut geen tegenstander (Real Sociedad dit keer) de bal ziet raken en het combinatievoetbal van Barça een waardige afsluiting krijgt met een doelpunt van Messi na een driedubbele(!) een-twee met Dani Alves.

De wedstrijd eindigde, net als 2 weken geleden tegen Real Madrid, in 5-0. Oftewel nog een "Manita" (een handje) zoals ze dat hier noemen.

Proeverij Priorat wijnen - René Barbier

Het voordeel van in Barcelona wonen is dat er vele wijnzaken zijn die geregeld interessante akties hebben.

Vandaag organiseerde Vila Viniteca een open deur proeverij met de wijnen van één van de wijnmakers die het gebied Priorat eind vorige eeuw op de wijnkaart hebben gezet: René Barbier.

De (gratis) proeverij werd gehouden tegenover hun kleine winkel in een achteraf-straatje van de populaire wijk El Born, vlakbij de plek waar wij onze Wine Lovers Tour normaal gesproken afsluiten. Het grappige was dat iedereen gewoon naar binnen kon lopen om 6 wijnen te proberen die gemiddeld zo´n 40 Euro per fles kosten. Buiten (waar het met zo´n 12 graden celsius nog prima uit te houden was) en binnen was het een komen en gaan van wijnliefhebbers en van mensen die per ongeluk dachten dat ze in een bar terecht gekomen waren. De heren kwamen zo te horen veelal uit Barcelona en omgeving, het vrouwelijke publiek bleek voor driekwart uit Japanse dames te bestaan.

Achter de tafel stond René Barbier himself zijn wijnen in te schenken en het opvallende was dat hij alle geïnteresseerden enthousiast te woord stond. Toch leuk om te zien dat zo´n beroemdheid in de wijnwereld heel gewoon doet en met beide voeten op de grond staat, zoals het hoort..



Dan de wijnen. De line-up was als volgt:
Priorat
- Nelin 2009 (de enige witte wijn), winkelprijs €27,45
- Clos Mogador 2008, winkelprijs €58,90
- Manyetes 2006, winkelprijs €46,50
- Solertia 2008, winkelprijs €36,50

Montsant
- Laurona 2005, winkelprijs €20,60
- Laurona 6 Vinyes 2006, winkelprijs €34,40

De wijnen die mij het best bevielen waren de Nelin en Manyetes. Nelin veroorzaakt echt een smaakexplosie in de mond en bleef ook na het proeven van de rode wijnen (op aanraden van RB) nog overeind. Manyetes is een zeer geconcentreerde wijn die 1001 smaakimpressies oproept en bosbessen en bramen met een soort woeste grondsmaak combineert. Clos Mogador vond ik nog gesloten, wellicht was de fles niet lang genoeg open. Hij belooft veel, maar veroorzaakt op dit moment nog een samengetrokken mond vanwege de nogal harde tannines.
De beide Montsant wijnen waren sympathiek, vol van smaak, maar niet zo complex als hun Priorat-broerts. De 6 Vinyes had van deze twee mijn voorkeur, maar daar betaal je dan ook voor (behalve bij deze proeverij).

Al met al een zeer geslaagde vrijdagmiddag-aktiviteit, de aanwezigen waren duidelijk liefhebbers, en lieten de spuugbakjes keurig schoon. Zulke wijnen moet je gewoon drinken.

La Sagrada Familia, de binnenkant is af!

De bouw van de boetedoenings-tempel van de heilige familie, oftewel La Sagrada Familia in Barcelona, vordert met grote stappen.
Nadat de hele wereld via de TV heeft kunnen zien dat de Paus op 7 november 2010 deze tempel officieel heeft ingewijd tot basiliek, kan nu ook het gewone volk zoals ik een kijkje nemen in de afgeronde binnenkant, zonder dat deze voor een gedeelte afgesloten was en volstond met steigers en werklui zoals dat eerder dit jaar nog het geval was.

Als antwoord op de tijdens onze fietstours door Barcelona vaak gestelde vraag over wat de beste tijd is om deze tempel te bezoeken, zeg ik altijd dat dit ´s ochtends vroeg is op een doordeweekse dag. Vanaf 9 uur gaan de deuren open en toen ik gisteren om half 10 aankwam kon ik inderdaad meteen doorlopen naar de kassa en hoefde ik niet in dit soort rijen te staan:


Na de inmiddels verhoogde toegangsprijs betaald te hebben waarmee de bouw van de kerk wordt bekostigd kon ik naar binnen. Voor de entree betaal je nu 12 Euro, voor de audiogids (aanrader) komt daar nog eens 4 Euro bij en als je ook de torens in wilt (niet voor mensen met hoogtevrees) ben je voor 2,50 Euro extra voorzien van een derde kaartje.


Dan de binnenkant. Veel mensen die de indrukwekkende buitenkant van dit bouwwerk hebben gezien waren in het verleden teleurgesteld over de rommelige, bouwput-achtige entourage van het binnengedeelte. Dat is nu echt compleet anders, want de binnenkant vind ik betoverend, ook als je niet gelovig bent. De kolommen groeien als bomen in een bos naar boven toe en het dak wordt als het ware gevormd door hun bladeren.




De natuurlijke lichtinval is heel bijzonder en verder is het indrukwekkend hoe het koor op 15 meter hoogte aan de zijkanten van de kerk geplaatst is, waar ruimte is voor 1000 koorleden.

Verder is alles vooral ook groot, de binnenkant is 4500 vierkante meter en er kunnen 8000 mensen naar binnen om een dienst bij te wonen, al vraag ik me af hoe vaak dat gaat gebeuren. Fotograferende en betalende toeristen zijn er in ieder geval meer dan genoeg, ik ben benieuwd wat de diepgelovige Gaudi daar van gevonden zou hebben.

De buitenkant is trouwens nog lang niet af, er moet onder andere nog een torentje van 170 meter hoog geplaatst worden, de verwachting is dat we over 15 a 20 jaar ook de buitenkant helemaal af kunnen zien.